Dzisiejszy poranek spędziłam na okresowych badaniach lekarskich. Jednym z badań było EKG - podobno powinnam dbać o serce, bo mam stresującą pracę (co? że niby ja? i stres? ja???)

Pogodzona z losem leżę na kozetce, podłączona do imponującej ilości kabelków i klamerek. Pielęgniarka przemawia do mnie łagodnym głosem:
P : A teraz proszę się zrelaksować...
Ja: To nie takie proste, wszędzie mam kabelki! I one łaskoczą!
P : Spokojnie, to jeszcze nic. Widziała Pani "Zieloną Milę"?
Ja: No...
P : To proszę sobie wyobrazić, że my tu - dla odmiany - nie puszczamy prądu przez pacjentów...

Muszę przyznać, że od razu mi ulżyło.

No więc chciałabym powiedzieć, że był taki moment, że prawie miesiąc nie graliśmy z mężem w World of Warcraft. Za moją namową (i jego przywoleniem) zdecydowaliśmy się na przerwę i udowadnianie sobie, że "to wcale nie jest uzależnienie". Tja...

Okazało się, że w trakcie odpoczywania można zrobić mnóstwo rzeczy, na które zazwyczaj brakuje czasu:

Przemeblować sypialnię (Jam to, się nie chwaląc, uczyniła. Sama! Wielkie łóżko osobiście przeniosłam! Nawet kot mi nie pomagał! Domagam się nagrody.)

Zrobić ogromną ilość prania (Na początku próbowałam liczyć, ile tego jest, ale dość szybko się poddałam)

Zrobić mega-prasowanie.

Ze zdziwieniem okryć, że jak się wszystko wyprasowało, to się to nie chce zmieścić do żadnej szafy

Zacząć chcieć nowej szafy i lekko pokłócić się o to z mężem

Przeczytać choć część książek czekających na przeczytanie

Stwierdzić, że kolejne tomy nie zmieszczą się już na półkach, po czym bez skrępowania kupić jeszcze kilka książek i upchnąć "piętrowo"

Obejrzeć kilka filmów, odkryć w sobie sympatię dla Transformersów (tak, czasem lubię kino "odmóżdżające")

Gotować trochę częściej, niż zazwyczaj

I nagle odkryć, że jak się baaardzo chce, to udaje się znaleźć te kilka dodatkowych chwil wolnego.

Oczywiście okres ochronny już się skończył i WoW znowu gości na naszych ekranach, ale - przynajmniej na moim - trochę rzadziej. Potwierdza się stara, dobra zasada: co z oczu, to z serca [a Tomek wrócił już z Koszalina, właśnie siedzi obok i klika. WoW, oczywiście. Nie, żebym mu wypominała, ale chyba jednak trochę uzależniony jest ;)]

Apetycznie, bo to smakowita niedziela jest.

Strasznie lubię mieć czas na poranne snucie się w szlafroku po domu, koniecznie z kubkiem kawy w ręku. Najlepiej wtedy, kiedy cały dom (łącznie z kotem) śpi, a ja mogę powoli wejść w nowy dzień. Uwielbiam też celebrować śniadania - zazwyczaj mam na to czas tylko w weekendy, bo na co dzień nie mam dość samozaparcia, żeby wstać te pół godziny wcześniej i przygotować duże śniadanie.

W ten weekend sukces był połowiczny - bo niby czas miałam i mogłam, ale ograniczyłam się do wspomnianego już snucia z kawą w dłoni. Do celebrowania śniadań (i pozostałych posiłków) zabrakło mi męża, który wybył w rodzinne strony. Ale i tak kulinarnie weekend nie należał do straconych. Przecież naleśniki z jagodami to już coś, prawda?

Ale nie o tym chciałam. Otóż dziś na dzień dobry (dzięki uprzejmości senmary, która podrzuciła mi sprawdzoną recepturę) stworzyłam Lemon Curd i już wiem, dlaczego senmara podsyłając mi przepis, określiła go jako "Lemon Cud". Bo to istny cud w słoiku, mówię Wam! Już się uzależniłam, a co! A żeby było do czego go zużyć, napiekłam muffinek. Może nie mnóstwo, bo co za dużo, to niezdrowo, ale tak w sam raz. Tak, wiem - całość na pewno jest okropnie kaloryczna i potem będę marudzić, że mi się odłożyło, gdzie nie trzeba. Ta perspektywa jakoś nie zmniejsza mojej ochoty na spożywanie pyszności :)



Za oknem chmury i pierwsza jesienna plucha, a ja czekam grzecznie na powrót Tomka z Koszalina i ucztę.